ค้นเจอ 421 รายการ

ตึง,ตึง,ตึง ๆ

หมายถึงว. เสียงดังอย่างของหนัก ๆ ตกกระทบพื้นแข็ง.

ประนีประนอม

หมายถึงก. ผ่อนหนักผ่อนเบาให้แก่กัน, ปรองดองกัน, อะลุ้มอล่วยกัน.

เวจมรรค

หมายถึงน. ทวารหนัก, วัจมรรค ก็เรียก. (ป. วจฺจมคฺค).

กะดี่

หมายถึงก. ดีดหรืองัดของหนักขึ้น เช่น กะดี่ซุง กะดี่เสา.

หนวก

หมายถึง[หฺนวก] ว. อาการที่หูขาดสมรรถภาพในการได้ยินเสียง.

ฝีเท้า

หมายถึงน. ความสามารถในการเดิน วิ่ง ช้าหรือเร็ว หนักหรือเบา เป็นต้น เช่น ม้าฝีเท้าดี ม้าฝีเท้าจัด คนฝีเท้าหนัก, ฝีตีน ก็ว่า.

สังฆาทิเสส

หมายถึง[-เสด] น. ชื่ออาบัติหนักหมวดหนึ่งรองจากปาราชิก. (ป.).

เพรียง

หมายถึง[เพฺรียง] น. ส่วนร่างกายที่นูนอยู่หลังหู, มักใช้ว่า เพรียงหู; เรียกผิวหนังที่ขรุขระอย่างหน้าออกฝีว่ามีลักษณะเป็นเพรียง. ว. พร้อม, มักใช้คู่กันว่า พร้อมเพรียง.

กุลี

หมายถึงน. คนรับจ้างทำงานหนักมีหาบหามเป็นต้น.

ข้อลำ

หมายถึงน. พละกำลัง เช่น ข้อลำอย่างนี้จะสู้งานหนักไหวหรือ.

ตะเฆ่

หมายถึงน. เครื่องลากเข็นของหนัก รูปเตี้ย ๆ มีล้อ.

ฝีคัณฑสูตร

หมายถึงน. ชื่อฝีชนิดหนึ่ง มักเป็นที่บริเวณขอบทวารหนัก.

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ