ตัวกรองผลการค้นหา
เสาว,เสาว-
หมายถึง[-วะ-] ว. ดี, งาม. (แผลงมาจาก สว สุ โส เช่น เสาวภาพ แผลงมาจาก สวภาพ, เสาวคนธ์ แผลงมาจาก สุคนธ์, เสาวภา แผลงมาจาก โสภา).
หลักบ้านหลักเมือง
หมายถึง(ปาก) น. ผู้เป็นใหญ่ในการปกครองบ้านเมือง.
หลักวิชา
หมายถึงน. ความรู้ที่เป็นหลักของแต่ละวิชา.
เสาตอม่อ
หมายถึงน. เสาขนาดสั้น มักใช้ไม้ไผ่ปักขึ้นสำหรับรับรอดในเรือนเครื่องผูก, ส่วนบนของฐานรากที่รองรับโครงสิ่งก่อสร้าง, ตอม่อ ก็ว่า, โดยปริยายหมายถึงมีรูปร่างล่ำเตี้ย เช่น เตี้ยม่อต้อเหมือนเสาตอม่อ; เสาชาน เสาแคร่ หรือเสาช่วยค้ำจุนเรือนโดยปักแนบกับเสาเรือน, ตอม่อ หรือ เสาหมอ ก็ว่า.
เสาโท
หมายถึงน. เสาเรือนที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเสาเอก.
เสาในประธาน
หมายถึงน. เสาที่ทำขึ้นเป็น ๒ แถวเรียงเป็นคู่ ๆ ต่อออกมาทางด้านหน้าฐานชุกชีที่ประดิษฐานพระประธานในอุโบสถ วิหาร เป็นต้น.
เสาเขื่อน
หมายถึงน. ไม้หรือวัสดุอย่างอื่น มีลักษณะเป็นท่อนกลมหรือเป็นเหลี่ยม ปักล้อมเป็นรั้วกั้นเขตในวัดเป็นต้น.
เสาตะเกียบ
หมายถึงน. เสาสั้นคู่หนึ่งที่ฝังลงดินสำหรับขนาบเสากลางซึ่งอยู่เหนือพื้นดินอย่างเสาดอกไม้พุ่ม เสาหงส์ เสาโคม เสาธง ให้ตั้งตรง มีสลัก ๒ อัน เมื่อถอดสลักอันหนึ่งออกแล้วโน้มเสากลางลงมาได้, ตะเกียบ ก็ว่า.
เสานางแนบ
หมายถึงน. เสาหินคู่หนึ่ง สลักลวดลายตั้งแนบกรอบเช็ดหน้า สำหรับประดับตกแต่ง ๒ ข้างประตูปราสาทหินให้ดูงดงาม และมีส่วนช่วยค้ำจุนทับหลังด้วย, เสาบังอวด ก็ว่า.
เสาประโคน
หมายถึงน. เสาใหญ่ที่ปักหมายเขตแดนระหว่างประเทศหรือเมืองเป็นต้น, ประโคน ก็ว่า.
เสาปอง
หมายถึงน. เสาเตี้ย ๆ สำหรับผูกเท้าหลังช้าง เช่น ผูกช้างยืนโรง ผูกช้างในการเล่นผัดช้าง, ปอง ก็ว่า.
ประโยคประธาน
หมายถึง[-โหฺยก-] น. หลักไวยากรณ์, หลัก.