ตัวกรองผลการค้นหา
สายตะพาย
หมายถึงน. เชือกที่ร้อยจมูกวัวควาย.
ตีเกลียว
หมายถึงก. หมุนบิดให้เชือกเขม็งขึ้น.
บรรทัดราง
หมายถึงน. อุปกรณ์อย่างหนึ่งของช่างไม้ เป็นเชือกพันลูกรอกอยู่ในรางไม้ เมื่อดึงปลายเชือกออกจากรอก เชือกจะผ่านกระปุกซึ่งมีสีดำบรรจุอยู่ทำให้เชือกติดสี เมื่อดึงเชือกให้ตึงตรงแนวพื้นกระดานเป็นต้นที่ต้องการขีดเส้นแล้วดีด สีจากเชือกจะติดพื้นเป็นเส้นตรงตามต้องการ.
แขสร์
หมายถึง[ขะแส] น. กระแส; เส้นเชือก. (ข.).
สับเกลียว,สับเชือก
หมายถึงก. เอาเชือก ๒ เส้นฟั่นควบเป็นเส้นเดียวกัน แล้วเอาเชือกเส้นที่ ๓ ซึ่งเขม็งแล้วควบเข้าไประหว่างเชือก ๒ เส้นนั้น โดยคลายเกลียวที่ปลายเชือก ๒ เส้นแรกเล็กน้อย เพื่อให้เชือกเส้นที่ ๓ สอดควบเข้าด้วยกันได้จนตลอด.
จบ
หมายถึงก. ต่อกัน, พบกัน, เช่น จับปลายเชือก ๒ เส้นมาจบกัน.
ผลุย
หมายถึง[ผฺลุย] ว. อาการที่เชือกหรือปมหลุดโดยเร็ว.
กระบิด
หมายถึงก. บิดเชือกหรือตอกให้เขม็งจนขอดเป็นปม.
สะพานเชือก
หมายถึงน. สะพานชั่วคราวที่ทำด้วยเชือกสำหรับข้ามแม่นํ้าลำคลอง.
เสาะป่าน
หมายถึงก. สาวเชือกป่านว่าวจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งเพื่อให้หายยุ่ง.
หูชอง
หมายถึงน. เชือกใบลานสำหรับมัดลานหนังสือ.
สักว่าว
หมายถึงก. เอาลูกปลาปิดทับเชือกที่ผูกโครงว่าวจุฬาตรงที่ไขว้กันเป็นตาตารางเพื่อยึดกระดาษและเชือกให้แน่น.