ตัวกรองผลการค้นหา
จี่
หมายถึงก. เผา, ใช้เข้าคู่กับคำ เผา เป็น เผาจี่, โดยปริยายหมายความว่า ทอดในกระทะที่ทานํ้ามันน้อย ๆ เช่น แป้งจี่.
เทาะห์
หมายถึง(แบบ; โบ) ก. เผา เช่น ธานยเทาะห์ ชื่อพิธีเผาข้าว. (ป., ส. ทห).
ป่าช้า
หมายถึงน. ป่าหรือที่ซึ่งจัดไว้เป็นที่ฝังหรือเผาศพ.
กองฟอน
หมายถึงน. กองขี้เถ้าศพที่เผาแล้ว.
พนมเพลิง
หมายถึงน. กองเพลิงเผาศพ.
สุกเอาเผากิน
หมายถึง(สำ) ว. อาการที่ทำลวก ๆ, อาการที่ทำพอเสร็จไปคราวหนึ่ง ๆ เช่น เขาทำงานสุกเอาเผากิน พอให้พ้นตัวไป.
สันดาป
หมายถึง[-ดาบ] น. ความเร่าร้อน, ความแผดเผา; การเผาไหม้; ชื่อนรกขุมหนึ่ง. (ป., ส.).
ล้างป่าช้า
หมายถึงก. ขุดศพทั้งหมดในป่าช้าขึ้นมาเผา.
สรีรังคาร,สรีรางคาร
หมายถึง[สะรีรังคาน, สะรีรางคาน] น. เถ้าถ่านที่ปะปนกับกระดูกชิ้นเล็กชิ้นน้อยของศพที่เผาแล้ว.
ย่างสด
หมายถึงก. เผาทั้งเป็น เช่น ถูกย่างสดในกองไฟ.
เชิงตะกอน
หมายถึงน. ฐานที่ทำขึ้นสำหรับเผาศพ.
เผาจริง
หมายถึง(ปาก) ก. จุดไฟเผาศพ, นำดอกไม้จันทน์ ธูป เทียนใส่ในไฟเผาศพ.