ตัวกรองผลการค้นหา
กะเบียน
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ถาดไม้ใช้เป็นสำรับ, กระบะ.
กะเบือ
หมายถึงน. เรียกครกดินหรือสากที่ตำข้าวเบือว่า ครกกะเบือ สากกะเบือ. (เพี้ยนมาจาก ข้าวเบือ).
กะปลกกะเปลี้ย
หมายถึง[-ปฺลก-เปฺลี้ย] ว. อ่อนเพลีย, อ่อนเปลี้ย, ไม่แข็งแรง.
กะปวกกะเปียก
หมายถึงว. อ่อนกำลังจนแทบไม่อาจทรงตัวได้ตามลำพัง, ปวกเปียก ก็ว่า.
กะปอม
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. กิ้งก่า. (ดู กิ้งก่า).
กะปั่น
หมายถึง(โบ) น. กำปั่น. (ตำนานอักษรไทย ของเซเดส์).
กะป้ำกะเป๋อ
หมายถึงว. เลอะ ๆ เทอะ ๆ, หลง ๆ ลืม ๆ, ป้ำเป๋อ หรือ ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ก็ว่า.
กะเปียด
หมายถึงน. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Premna tomentosa Willd. ในวงศ์ Labiatae ลักษณะคล้ายต้นสัก แต่ใบเล็กกว่า รูปไข่หรือรี ปลายแหลมก้านยาว เนื้อไม้ละเอียด ใช้ทำประโยชน์ได้, พายัพเรียก สักขี้ไก่.
กะผลุบกะโผล่
หมายถึง[-ผฺลุบ-โผฺล่] ว. ผลุบ ๆ โผล่ ๆ.
กะพริบ
หมายถึง[-พฺริบ] ก. ปิดและเปิดหนังตาโดยเร็ว, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ไฟกะพริบ.
กะพล้อ,กะพ้อ,กะพ้อ
หมายถึงน. กระบอกตักนํ้า ปากแฉลบอย่างปากพวยกา.
กะเมีย
หมายถึงน. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Uncaria gambier Roxb. ในวงศ์ Rubiaceae ใบและกิ่งหมักแล้วนำไปสกัดได้สารที่เรียกว่า สีเสียด ใช้ทำยาได้.