ตัวกรองผลการค้นหา
ตอก
หมายถึงก. แตก. น. เรียกข้าวเปลือกข้าวเจ้าที่เอามาคั่วให้แตกบานเป็นดอกว่า ข้าวตอก.
ตะเกียง
หมายถึงน. หน่อสับปะรดที่แตกออกจากโคนขั้วของผล, หน่อกล้วยไม้ประเภทหวายที่แตกออกจากข้อ.
กระเจิดกระเจิง
หมายถึงว. แตกหมู่เพ่นพ่านไป, เตลิดไป, เช่น กองทัพข้าศึกถูกตีแตกกระเจิดกระเจิงไป. (ดู กระเจอะกระเจิง).
เตลิด
หมายถึง[ตะเหฺลิด] ก. กระเจิดกระเจิง, แตกเพ่นพ่านไป, เพริด.
แตกระแหง
หมายถึงก. แตกเป็นร่อง ๆ เช่น ดินแตกระแหง.
ภัญชะ
หมายถึงก. ทำให้แตก, หัก. (ป., ส.).
ยุให้รำตำให้รั่ว
หมายถึง(สำ) ก. ยุให้แตกกัน, ยุให้ผิดใจกัน.
ปริ
หมายถึง[ปฺริ] ก. แย้ม, ผลิ, แตกแต่น้อย.
แยก
หมายถึงก. ทำให้สิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่ออกจากกัน เช่น แยกกลุ่มประชุม แยกกล้วยไม้, กิริยาของสิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แตกออกจากกัน เช่น แผ่นดินแยก, แตกหรือทำให้แตกออกเป็นทาง เช่น แม่นํ้าแยก ทางแยก, ไม่รวมกัน เช่น แยกกันอยู่.
แตกทัพ
หมายถึงก. แตกกระจัดกระจายไปจากกองทัพ, พ่ายแพ้.
ภิทะ,ภินท,ภินท-,ภินท์
หมายถึง[พินทะ-] ก. แตก, ทำลาย. (ป., ส.).
อสัมภิน,อสัมภิน-
หมายถึง[อะสำพินนะ-] ว. ไม่แตกต่าง, ไม่เจือปน. (ป. อสมฺภินฺน).