ตัวกรองผลการค้นหา
หวะ
หมายถึงว. เป็นแผลลึก เช่น ถูกฟันหลังหวะ.
หักร้างถางพง
หมายถึงก. ฟันป่าพงลงให้เตียน.
ชี่
หมายถึงน. ยาสีฟันโบราณ ใช้สีเพื่อให้ฟันดำ, สี้ ก็เรียก.
ทำฟัน
หมายถึงก. ทำให้ฟันอยู่ในสภาพปรกติหรือใช้การได้ด้วยการอุด ถอน หรือใส่ฟันใหม่ เป็นต้น.
สี้
หมายถึงน. ยาสีฟันโบราณ ใช้สีเพื่อให้ฟันดำ, ชี่ ก็เรียก.
ฉับ,ฉับ ๆ
หมายถึงว. อาการที่พูดหรือฟันเป็นต้นอย่างเร็ว เช่น ฟันฉับ พูดฉับ ๆ; เสียงดังเช่นนั้น.
เขี้ยว
หมายถึงน. ฟันแหลมคมสำหรับฉีกเนื้อและอาหาร อยู่ระหว่างฟันหน้ากับกราม, ราชาศัพท์ว่า พระทาฐะ หรือ พระทาฒะ, (ถิ่น-พายัพ) ฟัน.
ผลง
หมายถึง[ผฺลง] ก. ปลิดปลง, ฆ่าให้ตาย.
สังหาร
หมายถึง[-หาน] ก. ฆ่า, ผลาญชีวิต. (ส.).
วธ,วธ-
หมายถึง[วะทะ-] ก. ฆ่า. (ป., ส.).
ซี่
หมายถึงน. คำเรียกของเล็ก ๆ ยาว ๆ ที่เรียงกันเป็นแถวเป็นแนวอย่างฟันหรือลูกกรง, ลักษณนามเรียกของเช่นนั้น เช่น ฟันซี่หนึ่ง ฟัน ๒ ซี่.
ปิตุฆาต
หมายถึง[ปิตุคาด] น. การฆ่าพ่อ. (ป.).