ตัวกรองผลการค้นหา
ประนัง
หมายถึงก. ประชุม, รวม, เช่น ประนังศัพท์ ว่า ประชุมเสียง, ประนังพล ว่า รวมพล. ว. พร้อม.
ประเปรี้ยง
หมายถึงว. เสียงอย่างเสียงฟ้าผ่า.
ประแป้ง
หมายถึงก. แตะหน้าหรือตัวให้เป็นจุด ๆ ด้วยแป้งนวลผสมนํ้า.
ประโปรย
หมายถึง[-โปฺรย] ก. ทำน้ำให้กระจายเป็นเม็ดเล็ก ๆ เช่น ประโปรยน้ำจากพระสุหร่าย.
ประพัด
หมายถึงน. กระพัด, สายรัดกูบบนหลังช้าง.
ประพันธ์
หมายถึงก. แต่ง, เรียบเรียง, ร้อยกรอง, ผูกถ้อยคำเป็นข้อความเชิงวรรณคดี. (ส. ปฺรพนฺธ; ป. ปพนฺธ).
ประพาต
หมายถึง[ปฺระพาด] ก. พัด, กระพือ. (ส. ปฺรวาต).
ประพาส
หมายถึง[ปฺระพาด] (ราชา) ก. ไปต่างถิ่นหรือต่างแดน เช่น ประพาสหัวเมือง ประพาสยุโรป, ไปเที่ยว เช่น ประพาสป่า. (ส.).
ประพาสมหรณพ
หมายถึง[ปฺระพาดมะหอระนบ] น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
ประภา
หมายถึงน. แสง, แสงสว่าง, แสงไฟ. (ส. ปฺรภา; ป. ปภา).
ประภากร
หมายถึงน. ผู้ทำแสงสว่าง คือพระอาทิตย์. (ส.).
ประภามณฑล
หมายถึงน. รัศมีที่พวยพุ่งขึ้นจากศีรษะของผู้ศักดิ์สิทธิ์และพระพุทธรูป.