ตัวกรองผลการค้นหา
หนามจี้
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ต้นคนทา. (ดู คนทา).
จี้กุ่ง
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. จิ้งโกร่ง. (ดู จิ้งโกร่ง).
กระเจี้ยง
หมายถึงน. ชื่อกล้วยไม้อิงอาศัยชนิด Epigeneium amplum (Lindl.) Summerh. ในวงศ์ Orchidaceae ดอกใหญ่ ทั้งกลีบนอกและกลีบในสีเหลืองประแดง, เอื้องศรีเที่ยง ก็เรียก.
จี้เส้น
หมายถึง(ปาก) ก. พูดหรือแสดงท่าทางให้เกิดอารมณ์ขัน.
จู้จี้
หมายถึงดู จี่ ๒.
เต้าเจี้ยว
หมายถึงน. ถั่วเหลืองที่หมักเกลือสำหรับปรุงอาหาร. (จ.).
จักจี้,จั๊กจี้
หมายถึง[จักกะ-, จั๊กกะ-] ก. อาการที่ทำให้รู้สึกเสียวสะดุ้งหรือหัวเราะโดยไม่ตั้งใจเมื่อถูกจี้ที่เอวหรือรักแร้เป็นต้น.
จี้
หมายถึงน. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเหนียวผสมแป้งข้าวเจ้านวดกับกะทิแล้วนึ่งให้สุก ปั้นเป็นก้อนกลมแบน หุ้มไส้ที่ทำด้วยน้ำตาลทรายเคี่ยวจนเหนียวผสมงาคั่ว แล้วคลุกนวลแป้งข้าวเจ้าที่คั่วสุก.
หมายถึงก. งอแง เช่น เด็กจู้จี้, บ่นจุกจิกรํ่าไร เช่น คนแก่จู้จี้; พิถีพิถันเกินไป เช่น ซื้อของเลือกแล้วเลือกอีกจู้จี้มาก.
เจี๋ยมเจี้ยม
หมายถึงว. วางหน้าไม่สนิทมีอาการเก้อเขิน.
จ้ำจี้
หมายถึงน. การเล่นชนิดหนึ่งของเด็ก.
จ้ำจี้จ้ำไช
หมายถึงว. อาการที่พร่ำพูดหรือสอน. ก. พร่ำพูดหรือสอน.