ตัวกรองผลการค้นหา
เบ้
หมายถึงว. บิด, ไม่ตรง, เช่น ทำปากเบ้; ทำหน้าแสดงอาการผิดหวัง ไม่เห็นด้วย ไม่พอใจ หรือเจ็บปวด เป็นต้น.
เบ้อ
หมายถึงว. เป็นแผลเหวอะหวะเข้าไป.
เบ้าขลุบ
หมายถึงน. เบ้ากลมรูปเหมือนขลุบ มีแบบพิมพ์ติดอยู่บนเบ้านั้นเสร็จ เมื่อทองในเบ้าละลาย ก็พลิกควํ่าให้ทองไหลลงในแบบพิมพ์นั้น.
เบ้าหลุด
หมายถึงน. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
จ้ำเบ้า
หมายถึงว. อาการที่ก้นกระแทกพื้นลุกไม่ขึ้น เช่น หกล้มจํ้าเบ้า.
ก่ำเบ้อ
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ผีเสื้อกลางวัน. (ดู ผีเสื้อ ๑).
เบ้อเร่อ,เบ้อเร่อเท่อ,เบ้อเริ่ม,เบ้อเริ่มเทิ่ม
หมายถึง(ปาก) ว. ใหญ่โตกว่าปรกติ.
หน้าเบ้
หมายถึงน. หน้าที่แสดงอาการผิดหวัง ไม่เห็นด้วย ไม่พอใจ หรือ เจ็บปวดเป็นต้น.
กำเบ้อ
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Mussaenda วงศ์ Rubiaceae ดอกสีเหลืองหรือแสด กลีบหนึ่งของวงกลีบนอกใหญ่แผ่ออกเป็นใบขาว ดูไกล ๆ คล้ายผีเสื้อเกาะดอกไม้.
จมเบ้า
หมายถึงว. อยู่กับที่เป็นเวลานาน ๆ.
อีเบ้อ