ผลการค้นหา

ค้นเจอ 11 รายการ

เกลื่อน

หมายถึง[เกฺลื่อน] ว. เรี่ยรายหรือกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป เช่น ลอยเกลื่อน หล่นเกลื่อน. ก. ทำให้ยุบหรือราบลง เช่น เกลื่อนที่ เกลื่อนฝี.

เกลื่อน,เกลื่อน,เกลื่อนความ

หมายถึง[เกฺลื่อน] ก. เสความ.

เดียรดาษ

หมายถึง[เดียระดาด] ว. เกลื่อนกลาด, เกลื่อน, ดื่นดาษ, ดาษเดียร ก็ใช้.

กลู่

หมายถึง[กฺลู่] (โบ; กลอน) ก. เกลื่อน, ใช้เข้าคู่กับคำ กลาด เช่น โกยกลู่กลาดคือลาญใน. (ม. คำหลวง จุลพน).

เกลื่อนกลาด

หมายถึงว. เกลื่อน.

เกลื่อนกล่น

หมายถึงว. เกลื่อน.

กลาด

หมายถึง[กฺลาด] ว. ดาษดื่น, ใช้เข้าคู่กับคำ เกลื่อน เป็น เกลื่อนกลาด หรือ กลาดเกลื่อน.

ดา

หมายถึงก. เรียงหน้ากันเข้าไปเป็นหน้ากระดาน เช่น ดาหน้า. ว. มาก, หลาย, เกลื่อนไป.

ครึ่ด

หมายถึง[คฺรึ่ด] ว. ดาษไป, เกลื่อนไป, เช่น คนมากันครึ่ด สีแดงครึ่ด, ครืด ก็ว่า.

ครืด

หมายถึง[คฺรืด] ว. ดาษไป, เกลื่อนไป, เช่น คนมากันครืด สีแดงครืด, ครึ่ด ก็ว่า.

เรี่ยราย

หมายถึงก. กระจายเกลื่อนไป เช่น กินข้าวหกเรี่ยรายไปทั่ว หมาคุ้ยขยะตกเรี่ยราย.

คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ