ค้นเจอ 90 รายการ

บริสุทธิ์

หมายถึง[บอริสุด] ว. แท้, ไม่มีอะไรเจือปน, เช่น ทองบริสุทธิ์, ปราศจากมลทิน, ปราศจากความผิด, เช่น เป็นผู้บริสุทธิ์, หมดจดไม่มีตำหนิ เช่น เพชรบริสุทธิ์ เครื่องแก้วบริสุทธิ์; เรียกสาวพรหมจารีว่า สาวบริสุทธิ์. น. แร่ชนิดหนึ่ง ในจำพวกนวโลหะ. (ป. ปริสุทฺธิ).

ประวิตร

หมายถึง[ปฺระวิด] ว. บพิตร; บริสุทธิ์, สะอาด.

แผ้ว

หมายถึงก. ทำให้เตียน สะอาด หรือหมดสิ้นไป, มักใช้ประกอบกับคำอื่น เช่น แผ้วถาง แผ้วกวาด. ว. สะอาด, หมดจด, บริสุทธิ์, มักใช้เข้าคู่กับคำ ผ่อง เป็น ผ่องแผ้ว.

พิศุทธ์

หมายถึงว. สะอาด, ใส, ขาว, หมดจด, บริสุทธิ์, หมดมลทิน, ไม่มีความเสียหาย, ไม่มีตำหนิ. (ส. วิศุทฺธ; ป. วิสุทฺธ).

หนุ่มทั้งแท่ง

หมายถึงน. หนุ่มบริสุทธิ์.

มัวหมอง

หมายถึงว. มีมลทิน, ไม่บริสุทธิ์.

พรหมจาริณี

หมายถึงน. หญิงที่ยังบริสุทธิ์. (ป.).

เพชรร้าว

หมายถึง(สำ) ว. ที่ไม่บริสุทธิ์, ที่มีตำหนิ.

ศศิวิมล

หมายถึงว. บริสุทธิ์เพียงจันทร์. (ส.).

สุวิมล

หมายถึงว. กระจ่างหรือบริสุทธิ์แท้. (ส.).

ไม้งามกระรอกเจาะ

หมายถึง(สำ) น. หญิงสวยที่ไม่บริสุทธิ์.

โวทาน

หมายถึงน. การทำให้สะอาด; ความบริสุทธิ์. (ป.).

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ