ตัวกรองผลการค้นหา
ชำเราะ
หมายถึงน. ซอก, หลืบ, เช่น ชำเราะชระลองดอมไพร. (สมุทรโฆษ). ก. เซาะ.
ชำแรก
หมายถึงก. แทรก, แหวก, แทรกลงไป, เจือปน.
ชำแระ
หมายถึงน. ที่แฉะ, ที่เลน, เช่น ชายชำแระข้างในตรงร่องนํ้า. (เชมสบรุก).
ชำเลือง
หมายถึงก. ชายตาดู, ดูทางหางตา.
ชำ
หมายถึงก. เอากิ่งไม้ที่ตัดหรือตอนมาปักไว้ที่ที่ดินแฉะ ๆ หรือแช่นํ้าไว้ชั่วคราว เพื่อให้รากงอก.
ชำงาย
หมายถึงก. ฉงน, สนเท่ห์, แคลงใจ, เช่น และเย็นตระชักสิชำงาย. (สมุทรโฆษ).
ชำงือ
หมายถึง(โบ) ก. คิดเป็นทุกข์, วิตก, ป่วย, เป็นไข้, เป็นโรค, เช่น ตาชุ่มชื่นชำงือใจ. (ม. คำหลวง ฉกษัตริย์). (ข. ชํงื ว่า ความไข้, ออกจาก; ฌื ว่า เจ็บ, ไข้).
ชำนน
หมายถึงก. ชนกัน, โดนกัน. (แผลงมาจาก ชน).
ชำนะ
หมายถึงก. ชนะ, ทำให้เขาพ่ายแพ้. (แผลงมาจาก ชนะ).
ชำนัญ
หมายถึงก. รู้.
ชำนาญเกลากลอน
หมายถึงน. ชื่อโคลงโบราณแบบหนึ่ง; ชื่อเพลงปี่พาทย์ทำนองหนึ่ง. (ดึกดำบรรพ์).
ชำเนียร
หมายถึงว. แก่ครํ่าคร่า, ชำรุด. (แผลงมาจาก เชียร).