ตัวกรองผลการค้นหา
แฟ่
หมายถึงว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงจุดไม้ขีดไฟติด; (ปาก) มาก ในคำว่า หรูแฟ่.
ให้เสียง
หมายถึงก. กระทำเสียงใด ๆ ให้ผู้อื่นรู้ตัวล่วงหน้าก่อนที่จะปรากฏกาย เช่น ฉันตกใจ เธอเข้ามาไม่ให้เสียงเลย.
เปี๊ยว
หมายถึงว. เสียงเป่าปากแสดงความพอใจเป็นต้น.
เสียง
หมายถึงน. สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู เช่น เสียงฟ้าร้อง เสียงเพลง เสียงพูด; ความเห็น เช่น เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง, ความนิยม เช่น คนนี้เสียงดี มีหวังได้รับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร, คะแนนเสียง เช่น ลงมติกันแล้วเขาชนะเพราะได้เสียงข้างมาก.
เปาะ
หมายถึงว. ไม่หยุดปาก (ใช้แก่กริยาชม); เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเคาะไม้.
ฮื่อ
หมายถึงว. เสียงอย่างหมาคำราม; (ปาก) เสียงแสดงคำรับของผู้ที่มีอำนาจหรือผู้เสมอกัน.
บ๊งเบ๊ง
หมายถึง(ปาก) ว. ทำเสียงเอะอะ, ทำเสียงเอะอะจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์.
จบเห่
หมายถึง(ปาก) ก. หมดเสียง; สิ้นท่า, หมดท่า; ยุติ.
จ้อก,จ้อก ๆ
หมายถึงว. เสียงอย่างเสียงนํ้าที่ไหลตกลงมา.
เสียงก้อง
หมายถึงน. เสียงดังมากอย่างเสียงในที่จำกัด เช่นในโบสถ์; เสียงดังไปได้ไกล.
ประเปรี้ยง
หมายถึงว. เสียงอย่างเสียงฟ้าผ่า.
ฟิด
หมายถึงว. เสียงอย่างเสียงจาม.