ค้นเจอ 520 รายการ

สา

หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ชื่องูหลายชนิดในหลายวงศ์ เช่น สาเหลือง หมายถึง งูลายสอบ้าน (Xenochrophis piscator) สาขาว หมายถึง งูทับสมิงคลา (Bungarus candidus) สาคอแดง หมายถึง งูลายสาบคอแดง (Rhabdophis subminiatus).

ภัญชะ

หมายถึงก. ทำให้แตก, หัก. (ป., ส.).

ปืดปึง

หมายถึงว. เสียงตีตะโพน.

วิษธร

หมายถึง[วิสะทอน] น. งูพิษ. (ส.).

ขนด

หมายถึง[ขะหฺนด] น. ตัวงูที่ขด; ลูกบวบจีวร; โคนหางงู มักเรียกว่า ขนดหาง.

ผัวะ

หมายถึงว. เสียงอย่างเสียงไม้หักหรือเสียงตบ.

พัทธยา

หมายถึงน. จำนวนที่หักหรือริบเอาไว้เป็นภาคหลวง.

ประเวณี

หมายถึงน. การเสพสังวาส, การร่วมรส, ในคำว่า ร่วมประเวณี; ประเพณี เช่น ประเวณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทำร้ายเมื่อภายหลัง. (อภัย). ก. ประพฤติผิดเมียผู้อื่น เรียกว่า ล่วงประเวณี. (ส. ปฺรเวณิ; ป. ปเวณิ).

นาคลดา

หมายถึง[นากคะ-] น. เถาวัลย์งู, เถาพลู.

บ้องตะลา

หมายถึงน. งูชนิดหนึ่ง, ตะยองสะลา ก็ว่า. (พจน. ๒๔๙๓).

นาคบาศ

หมายถึง[นากคะบาด] น. บ่วงที่เป็นงู เป็นชื่อศรของอินทรชิตที่แผลงไปเป็นงู. (ส.).

ไม้หกเหียน

หมายถึงน. ไม้ดัดแบบหนึ่งที่มีหุ่นหักลงดิน แล้ววกกลับขึ้นมา.

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ