ตัวกรองผลการค้นหา
สา
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ชื่องูหลายชนิดในหลายวงศ์ เช่น สาเหลือง หมายถึง งูลายสอบ้าน (Xenochrophis piscator) สาขาว หมายถึง งูทับสมิงคลา (Bungarus candidus) สาคอแดง หมายถึง งูลายสาบคอแดง (Rhabdophis subminiatus).
ภัญชะ
หมายถึงก. ทำให้แตก, หัก. (ป., ส.).
ปืดปึง
หมายถึงว. เสียงตีตะโพน.
วิษธร
หมายถึง[วิสะทอน] น. งูพิษ. (ส.).
ขนด
หมายถึง[ขะหฺนด] น. ตัวงูที่ขด; ลูกบวบจีวร; โคนหางงู มักเรียกว่า ขนดหาง.
ผัวะ
หมายถึงว. เสียงอย่างเสียงไม้หักหรือเสียงตบ.
พัทธยา
หมายถึงน. จำนวนที่หักหรือริบเอาไว้เป็นภาคหลวง.
ประเวณี
หมายถึงน. การเสพสังวาส, การร่วมรส, ในคำว่า ร่วมประเวณี; ประเพณี เช่น ประเวณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทำร้ายเมื่อภายหลัง. (อภัย). ก. ประพฤติผิดเมียผู้อื่น เรียกว่า ล่วงประเวณี. (ส. ปฺรเวณิ; ป. ปเวณิ).
นาคลดา
หมายถึง[นากคะ-] น. เถาวัลย์งู, เถาพลู.
บ้องตะลา
หมายถึงน. งูชนิดหนึ่ง, ตะยองสะลา ก็ว่า. (พจน. ๒๔๙๓).
นาคบาศ
หมายถึง[นากคะบาด] น. บ่วงที่เป็นงู เป็นชื่อศรของอินทรชิตที่แผลงไปเป็นงู. (ส.).
ไม้หกเหียน
หมายถึงน. ไม้ดัดแบบหนึ่งที่มีหุ่นหักลงดิน แล้ววกกลับขึ้นมา.