ค้นเจอ 15 รายการ

เย้ย

หมายถึงก. พูดหรือกระทำให้ได้อาย ให้เจ็บใจ ให้โกรธ.

เย้า

หมายถึงก. หยอก, สัพยอก.

เย้าหยอก

หมายถึงก. สัพยอก, กระเซ้าเย้าแหย่, หยอกเย้า ก็ว่า.

ยันเย้า

หมายถึงก. ปลํ้า; หยอก.

เป้อเย้อ

หมายถึงว. (โบ) อวด, โอ้อวด; เยิ่นเย้อ, ยืดยาด, มักใช้แก่การพูด เช่น พูดเป้อเย้อ.

กระเย้อกระแหย่ง

หมายถึง[-แหฺย่ง] ก. เขย่งแล้วเขย่งอีก, โดยปริยายหมายความว่า พยายามจะให้ได้สิ่งที่สุดเอื้อม, ขะเย้อแขย่ง ก็ว่า.

หยอกเย้า

หมายถึงก. สัพยอก, กระเซ้าเย้าแหย่, เย้าหยอก ก็ว่า.

เย้า

หมายถึงน. ชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง อยู่ในประเทศไทยตอนเหนือ เรียกตัวเองว่า เมี่ยน พูดภาษาเมี่ยนในตระกูลแม้ว-เย้า.

ขะเย้อแขย่ง

หมายถึง[-ขะแหฺย่ง] ก. กระเย้อกระแหย่ง, เขียนเป็น เขย้อแขย่ง ก็มี.

ยั่วเย้า

หมายถึงก. พูดหยอกล้อ, กระเซ้า.

เย้

หมายถึงว. เอียงจนเสียรูปโดยมีอาการทำท่าจะทลายลง เช่น ห้องแถวเย้จวนจะพัง, เฉ, ไม่ตรง, เบนหรือเอียงไป, เช่น เขียนหนังสือแถวเย้.

เยิ่นเย้อ

หมายถึงว. ยืดยาด, ไม่กะทัดรัด, ไม่รัดกุม, (โดยมากใช้แก่คำพูดหรือข้อความ) เช่น พูดจาเยิ่นเย้อ ข้อความเยิ่นเย้อ.

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ